Gelukkig dat je toch altijd een beetje naïef aan een project begint. Een goede voorbereiding is er meestal wel, ook probeer je in te schatten welke invloed het gaat hebben op je leven maar eens je erin zit, is dat soms wel wat anders dan verwacht. Je zou er anders ook nooit aan beginnen, he! Want uit die onwetendheid haal vaak ook je kracht! En gelukkig maar...
Als ik mezelf nu zie - op foto weliswaar - zie ik steeds vaker hoe mijn gezicht veranderd is tov vroeger. En ja, ik ben er eigenlijk wel heel blij mee. Ik pieker niet meer dat de mensen mij in profiel bekijken en denk eerder van: kijk maar, niks speciaals te zien! Want uiteindelijk is niet enkel mijn kin wat naar voor gekomen ook de verhouding neus - voorhoofd is daardoor veranderd. Mijn grote neus valt (voor mij, he!!) nu wat minder op. Vind ik ook wel leuk!
De revalidatie van deze operatie is wel niet te onderschatten. Daar hebben ze in Leuven toch wel wat luchtig over gedaan. Elk geval is anders natuurlijk maar in de faceboekgroep waarin ik zit, merk ik toch heel wat klachten die overeen komen met de mijne.
Zoals ik in het vorige bericht al zei, heb ik me echt moeten oppeppen om mij goed te voelen na het verwijderen van de blokjes. Ik heb mij moeten neerleggen bij het feit dat mijn gevoel in de bovenkaak (snijtanden) niet meer zal terugkomen MAAR dat er wel iets te doen is aan de beweeglijkheid van mijn gezicht.
Zo ga ik al sinds eind september naar de kinesist. Dankzij haar kan ik ondertussen mijn mond al bijna 3cm opendoen! Nog 1 cm dus en ik sta op het niveau van voor de operatie. Ze heeft mij verschillende oefeningen meegegeven die ik moet doen thuis. En over het algemeen doe ik mijn oefeningen heel goed. Niet elke dag alle oefeningen maar (shame on me) een aantal oefeningen vooral het masseren, de beweeglijkheid van de onderkaak...train ik dagelijks.
Op haar aanraden ben ik ook naar een logopediste gegaan. Eerst (ik geloof oktober) wilde ze in Leuven mij nog geen voorschrift geven omdat de blokjes er nog op waren. Maar eens zonder blokjes heb ik gebeld, ben ik meteen mogen gaan én voel en zie ik verbetering.
Wel confronterend want ze wijst op de onvolmaaktheden in je gezicht: door littekenweefsel is mijn gezicht niet meer soepel aan de rechterzijde en daardoor trekt mijn bovenlip tijdens het spreken naar links. Vermits ik mezelf nooit bekijk in een spiegel als ik praat, was mij dat niet opgevallen.
Ook heeft zij mij uitgelegd dat ik dus niet dement aan het worden ben! Halleluja! Echt waar, de afgelopen maanden waren vergaderingen, lesgeven, gezellig babbelen een ware hel. Ik wist op voorhand dat ik ging struikelen over mijn woorden en kon daardoor nooit snel genoeg inpikken in het gesprek. Ik heb mij nog nooit zo dom gevoeld ... echt waar. Er was als het ware een blokkade in mijn hersenen dat dat uitschakelde. Ik voelde dat echt. Raar, hoor. Dit zou wat zelfverdediging zijn omdat mijn hele gezicht nog niet helemaal hersteld is. Door het praten 'uit te schakelen', bezorg ik mezelf minder pijn.
We zijn nu al een paar weken verder en dit verloopt al veel beter. Ik kom stilaan terug op niveau...
Het jammere is dat als je gaat werken, iedereen spontaan verwacht dat alles 100% werkt en nergens rekening mee houdt.... dat is het nadeel zeker aan het gezicht? Eens de zwelling weg, ziet niemand nog iets.
Ik zou iedereen aanraden om zeker rekening te houden met het feit dat je naar de kinesist en de logopedist moet gaan om te herstellen. Je hebt er recht op (terugbetaling) en als de chirurg wat meewerkt, past het nog net bij de hospitalisatieverzekering. Voor de logo ben ik te laat, de kine niet. En je moet ook wel tellen dat je een dik jaar aan het revalideren bent. Al is dit natuurlijk heel individueel en zal de leeftijd misschien ook wel een rol spelen 😝.
vrijdag 26 januari 2018
December
En we zijn alweer een mijlpaal verder! 23 november was het zover en zijn blokjes verwijderd! Waar ik zo lang naar heb uitgekeken, was eindelijk een feit!
Het verwijderen van de blokjes duurde zo'n half uurtje: draad, blokjes eraf doen: eerst onder en dan boven, tussendoor wat spoelen en dan terug een draad aan de achterkant van mijn tanden. Ook onder en boven. Omdat ik mijn mond toch moest openhouden en de orthodont met haar hand op mijn kaken steunde af en toe, werd dit toch wel een pijnlijke bedoening. Maar .... alles voor het goede doel! Hier konden we ook nog wel effe tegen!
En dan eindelijk....de glimlach zonder blokjes! Natuurlijk had ik geen mooie, witte, glanzende tanden (waar ik toch stiekem van gedroomd had!!) maar gewoon mijn eigen tanden in wat verschillende kleurschakeringen! MAAR...ze stonden mooi naast mekaar! Overbeet weg, geen ruimte meer tussen! Echt perfect!
Toch voelde het zo niet.
Ik heb er zo naar uit gekeken om eindelijk dat vervelende gevoel van die blokjes af te zijn. En wat blijkt nu: ik heb gewoon heel veel littekenweefsel overgehouden van de eerste operatie. En dat was wat ik altijd voelde. En dus nu nog steeds. BHAM weer een deksel in mijn gezicht. Geweend heb ik. Tranen met tuiten. Groot verdriet. Blij zijn met mijn 'nieuwe' tanden was ik helemaal niet.
Ik had mezelf een nieuwe dwarsfluit beloofd. Het plan was om die meteen na de orthodont te gaan bestellen. 2 jaar niet kunnen spelen...eindelijk was dat voorbij.
Maar ik kon het niet. Ben wenend naar huis gereden. Zag amper de weg door mijn tranen (gelukkig was er weinig verkeer!!) Eens thuis gekomen, was er dan mijn man om mij te troosten maar die wist ook niet goed wat zeggen. Eerlijk gezegd, wist ik het ook niet. Ik hoorde blij te zijn maar was het niet :-(
Vervolgens heeft het mij bijna de hele namiddag gekost om daar wat bovenop te komen. Kwamen ook de berichtjes binnen om te vragen hoe het was, zo zonder blokjes. Ik kon er gewoon niet eerlijk op antwoorden. Zo teleurgesteld was ik. Zo'n spijt had ik dat ik het avontuur was aangegaan. Zo verschrikkelijk vond ik het dat weer net ik degene was met blijvende doofheid in de bovenkaak.
Na een aantal uur besefte ik dat ik dit niet had kunnen voorspellen. Dat een operatie altijd wel wat gevolgen heeft, doofheid aan de snijwonde bijv. Dat ik hierin zeker niet alleen ben en dat het erger kon zijn. Uiteindelijk is het 'maar' doofheid aan het tandvlees en de tanden en kan ik verder alles doen. De mond sluit mooi, er hangt geen lip te hangen...maw het is niet zichtbaar, 'mijn probleem'. Ik heb op mezelf moeten inpraten, me moeten optrekken aan de positieve gevolgen: tanden staan heel mooi, overbeet weg en hopelijk in de toekomst geen pijnlijke kaak meer en tanden die mooi blijven staan.
Toen kon ik eindelijk de berichtjes beantwoorden, durfde ik een foto (of 5 - 6!!) te nemen en deze door te sturen naar mijn zus en mijn ouders. Vanaf toen ging het beter.
Als ik heel eerlijk ben: ik zou dit nooit meer opnieuw doen! En de toekomst zal uitwijzen of ik een juiste keuze heb gemaakt!
Het verwijderen van de blokjes duurde zo'n half uurtje: draad, blokjes eraf doen: eerst onder en dan boven, tussendoor wat spoelen en dan terug een draad aan de achterkant van mijn tanden. Ook onder en boven. Omdat ik mijn mond toch moest openhouden en de orthodont met haar hand op mijn kaken steunde af en toe, werd dit toch wel een pijnlijke bedoening. Maar .... alles voor het goede doel! Hier konden we ook nog wel effe tegen!
En dan eindelijk....de glimlach zonder blokjes! Natuurlijk had ik geen mooie, witte, glanzende tanden (waar ik toch stiekem van gedroomd had!!) maar gewoon mijn eigen tanden in wat verschillende kleurschakeringen! MAAR...ze stonden mooi naast mekaar! Overbeet weg, geen ruimte meer tussen! Echt perfect!
Toch voelde het zo niet.
Ik heb er zo naar uit gekeken om eindelijk dat vervelende gevoel van die blokjes af te zijn. En wat blijkt nu: ik heb gewoon heel veel littekenweefsel overgehouden van de eerste operatie. En dat was wat ik altijd voelde. En dus nu nog steeds. BHAM weer een deksel in mijn gezicht. Geweend heb ik. Tranen met tuiten. Groot verdriet. Blij zijn met mijn 'nieuwe' tanden was ik helemaal niet.
Ik had mezelf een nieuwe dwarsfluit beloofd. Het plan was om die meteen na de orthodont te gaan bestellen. 2 jaar niet kunnen spelen...eindelijk was dat voorbij.
Maar ik kon het niet. Ben wenend naar huis gereden. Zag amper de weg door mijn tranen (gelukkig was er weinig verkeer!!) Eens thuis gekomen, was er dan mijn man om mij te troosten maar die wist ook niet goed wat zeggen. Eerlijk gezegd, wist ik het ook niet. Ik hoorde blij te zijn maar was het niet :-(
Vervolgens heeft het mij bijna de hele namiddag gekost om daar wat bovenop te komen. Kwamen ook de berichtjes binnen om te vragen hoe het was, zo zonder blokjes. Ik kon er gewoon niet eerlijk op antwoorden. Zo teleurgesteld was ik. Zo'n spijt had ik dat ik het avontuur was aangegaan. Zo verschrikkelijk vond ik het dat weer net ik degene was met blijvende doofheid in de bovenkaak.
Na een aantal uur besefte ik dat ik dit niet had kunnen voorspellen. Dat een operatie altijd wel wat gevolgen heeft, doofheid aan de snijwonde bijv. Dat ik hierin zeker niet alleen ben en dat het erger kon zijn. Uiteindelijk is het 'maar' doofheid aan het tandvlees en de tanden en kan ik verder alles doen. De mond sluit mooi, er hangt geen lip te hangen...maw het is niet zichtbaar, 'mijn probleem'. Ik heb op mezelf moeten inpraten, me moeten optrekken aan de positieve gevolgen: tanden staan heel mooi, overbeet weg en hopelijk in de toekomst geen pijnlijke kaak meer en tanden die mooi blijven staan.
Toen kon ik eindelijk de berichtjes beantwoorden, durfde ik een foto (of 5 - 6!!) te nemen en deze door te sturen naar mijn zus en mijn ouders. Vanaf toen ging het beter.
Als ik heel eerlijk ben: ik zou dit nooit meer opnieuw doen! En de toekomst zal uitwijzen of ik een juiste keuze heb gemaakt!
En dit is het dan: links bij de orthodont vlak voor het verwijderen en
rechts enkele uren later na het bekomen
donderdag 21 september 2017
2 MAANDEN
Ik tel de weken al niet meer....maar 13 september was het dus 2 maanden geleden sinds de operatie.
Zoals ik in mijn vorig bericht schreef, mocht de waefer eruit op 23 augustus. Vanaf dan ging het enkel maar bergaf.
Nu de 'hulp' weg was én ik terug ben beginnen te werken, heb ik niets dan pijn gehad. Op den duur kreeg ik mijn mond bijna niet meer open. Een telefoontje dus naar de dienst MKA. Gezien de erge pijnen ben ik heel snel kunnen gaan. Verdikt: overbelaste kaakspieren (mevrouw uw moet echt veel en lang pijn gehad hebben hoor!) en misschien een meniscus die niet meer goed zit. Dit laatste is nog niet bevestigd. Dus ik heb hoop dat het dat niet is.
Ondertussen ben ik al 14 dagen niet meer gaan werken. Ik zit aan de pillen: 3x/dag 1/2 diazepam, 2 pillen gambaran 500mg bij het avondeten en dan maseren met reparilgel 2x/dag. Ook de kine staat op het programma maar die had pas 26 september een eerste plaatsje.
Die diazepam, wa is me da?? Ik slaap de hele dag: het duurt bij mij ongeveer een dik uur dat ik actief ben en dan is het van dat. Bedje in en voor ongeveer 2u van de wereld.
Maar ik moet zeggen dat het mij deugd doet: slapen, niks doen....
Wat mij wel opvalt is dat mijn linkerkaak kraakt. Net nu ik vond dat de pijn echt wel aan het afnemen was :-(. Nog een weekje volhouden en dan terug op controle. Het is gelukkig niet een voortdurend kraken maar eerder af te toe. Dat had ik vroeger ook maar nu voelt het net wat anders aan.
Vrijdag mag ik terug gaan werken. Ik houd toch een klein beetje mijn hart (lees kaak) vast want zo spreken voor een hele klas de hele dag lang, is vermoeiend. Hopelijk houd ik het vol.
Dan foto's...ik neem er niet meer veel en diegene die ik neem zijn hahaha. Maar bon:
Zoals ik in mijn vorig bericht schreef, mocht de waefer eruit op 23 augustus. Vanaf dan ging het enkel maar bergaf.
Nu de 'hulp' weg was én ik terug ben beginnen te werken, heb ik niets dan pijn gehad. Op den duur kreeg ik mijn mond bijna niet meer open. Een telefoontje dus naar de dienst MKA. Gezien de erge pijnen ben ik heel snel kunnen gaan. Verdikt: overbelaste kaakspieren (mevrouw uw moet echt veel en lang pijn gehad hebben hoor!) en misschien een meniscus die niet meer goed zit. Dit laatste is nog niet bevestigd. Dus ik heb hoop dat het dat niet is.
Ondertussen ben ik al 14 dagen niet meer gaan werken. Ik zit aan de pillen: 3x/dag 1/2 diazepam, 2 pillen gambaran 500mg bij het avondeten en dan maseren met reparilgel 2x/dag. Ook de kine staat op het programma maar die had pas 26 september een eerste plaatsje.
Die diazepam, wa is me da?? Ik slaap de hele dag: het duurt bij mij ongeveer een dik uur dat ik actief ben en dan is het van dat. Bedje in en voor ongeveer 2u van de wereld.
Maar ik moet zeggen dat het mij deugd doet: slapen, niks doen....
Wat mij wel opvalt is dat mijn linkerkaak kraakt. Net nu ik vond dat de pijn echt wel aan het afnemen was :-(. Nog een weekje volhouden en dan terug op controle. Het is gelukkig niet een voortdurend kraken maar eerder af te toe. Dat had ik vroeger ook maar nu voelt het net wat anders aan.
Vrijdag mag ik terug gaan werken. Ik houd toch een klein beetje mijn hart (lees kaak) vast want zo spreken voor een hele klas de hele dag lang, is vermoeiend. Hopelijk houd ik het vol.
Dan foto's...ik neem er niet meer veel en diegene die ik neem zijn hahaha. Maar bon:
 |
| Profiel: dit vind ik echt wel een verbetering tov vroeger! |
zaterdag 26 augustus 2017
6 weken geleden
Donderdag 23 augustus: 6 weken geleden vond de operatie plaats dus ik moest weer op controle. In Leuven aangekomen, vond men nog steeds dat de beet goed was. De waefer mocht eruit! Joepi!
Er was al een stukje afgegaan vorige week aan mijn hoektand maar gelukkig had dat geen invloed gehad op de werking ervan.
Maar wat een raar gevoel toen ze dat eruit haalden??? Het uithalen zelf was niks maar toen: ineens leek mijn mondvolume 2 keer groter. Ik wist niet waar met mijn tong naartoe, mijn tanden voelden heel vuil aan en de waefer zelf bevestigde mijn gevoel. Bah, wat daar allemaal aan hing (vooral aan de snijtanden want daar was de bevestiging). Blijkt dat ik toch geen stukje van mijn kies kwijt ben! Oef!
Daarna hebben ze de bewegingen van de kaken gecontroleerd met een toestelletje: dit wordt dan geregistreerd op de computer. Ook voor de operatie moest ik dit doen. En de bijtkracht werd ook gemeten. Ik vermoed dat dit allemaal in orde was want dat werd niet duidelijk gezegd, bedenk ik nu. En ik dacht er toen niet aan want was bezig met mijn mond en hoe raar dat allemaal wel voelde!
Wat ik wel merkte was dat mijn linker kiezen foutief op mekaar stonden en mijn rechter elkaar helemaal niet raakten. Dit hebben ze gecontroleerd en gecorrigeerd. Dat was een vulling die moest worden bijgeslepen. Nu staan mijn kiezen anders ten opzichte van elkaar dan vroeger en bij vullingen kan dat een probleem geven dus. Logisch eigenlijk want je moet dan op zo'n carbonpapiertje bijten en op en neer gaan om te zien waar er nog wat af moet. Zo deden ze dat woensdag ook. Gelukkig was dat meteen een verbetering en mocht ik naar huis.
Er zat wel onmiddellijk een soort spanning op mijn kaakgewrichten. Dit zou, volgens de assistente, wel een tijdje blijven aanhouden. En ja, dat heb ik geweten tijdens de volgende dagen.
Ik had wel niet veel tijd om daarover te piekeren want er was een zoon jarig, al 11, en dat moest gevierd worden. Bestemming: Plopsa Coo. Liever De Panne want de kids zijn al wat groter maar ja, je kan niet om 11u terug komen van Leuven en dan in de file gaan staan om naar De Panne te rijden. Het was trouwens veel te mooi weer om naar de kust te rijden!
Het grappige vind ik, aan kinderen die ouder worden, dat die pretparken dan precies ook kleiner worden. Onze oudste is 13 jaar maar 1,77m en dat is dan geen klein kind meer, he! Als je dan daar rond looptMaar we hebben een hele leuke dag gehad zonder al te veel kwalen.
Donderdag en vrijdag was het dan weer werkendag. Ik geef les en wij hebben helaas heel veel werk voor de boeg om te kunnen starten dus moest er vergaderd worden. Ik had wel niet zo goed geslapen eigenlijk maar ik keek er naar uit om de collega's terug te zien en in actie te schieten!
De reacties waren verdeeld toen ze me zagen maar niet negatief gelukkig. Het praten vlotte ook heel goed en zelfs lachsalvo's konden mijn kaken aan. Wat niet wil zeggen, dat ik niks ervan voelde. Spijtig genoeg werd dit pas duidelijk in de auto naar huis en tijdens de nacht van do op vrij. Ik heb geen oog dicht gedaan, die kaken deden echt pijn maar de pijnstillers hielpen eigenlijk niet voldoende. Vrijdag was ik terug op school en toen heb ik het toch wel wat kalmer aan moeten doen. Ben ik blij dat ik nog niet moet lesgeven!! Ik vermoed dat wat spierpijnen zijn en pijn aan de gewrichten. Tot woensdag werd dit alles ondersteund door die waefer en nu moet ik alles 'alleen' doen.
Ondertussen zijn we zaterdag en heb ik er weer een hele slechte nacht opzitten. Wel mocht ik deze morgen naar de orthodont en zij was heel enthousiast toen ze me zag. Ze vindt dat het er allemaal heel naturel uitziet. En dat hoor ik wel graag! Ze heeft dan de haakjes verwijderd (eindelijk, ik vond dat zo lelijk!), mijn tanden opgeblonken (die waren verkleurd door de Per-O-Aid) en dan een nieuwe draad gespannen, bovenaan de blokjes verbonden met die elastiekjes om het spleetje dicht te maken. Onderaan zijn de linker- en rechterkies niet meer verbonden met de draad om zich te zetten (tov van de bovenkiezen zekers??)
Op dit eigenste moment voel ik het wel alweer bovenaan wat wringen en duwen. Maar dat zal ook wel stoppen.
Ik heb toch nog even gevraagd hoe lang ik nog blokjes moet dragen en ze zei niet lang meer. Dus zeker voor mijn verjaardag in december zijn ze eraf! Joehoe!
Er was al een stukje afgegaan vorige week aan mijn hoektand maar gelukkig had dat geen invloed gehad op de werking ervan.
Maar wat een raar gevoel toen ze dat eruit haalden??? Het uithalen zelf was niks maar toen: ineens leek mijn mondvolume 2 keer groter. Ik wist niet waar met mijn tong naartoe, mijn tanden voelden heel vuil aan en de waefer zelf bevestigde mijn gevoel. Bah, wat daar allemaal aan hing (vooral aan de snijtanden want daar was de bevestiging). Blijkt dat ik toch geen stukje van mijn kies kwijt ben! Oef!
Daarna hebben ze de bewegingen van de kaken gecontroleerd met een toestelletje: dit wordt dan geregistreerd op de computer. Ook voor de operatie moest ik dit doen. En de bijtkracht werd ook gemeten. Ik vermoed dat dit allemaal in orde was want dat werd niet duidelijk gezegd, bedenk ik nu. En ik dacht er toen niet aan want was bezig met mijn mond en hoe raar dat allemaal wel voelde!
Wat ik wel merkte was dat mijn linker kiezen foutief op mekaar stonden en mijn rechter elkaar helemaal niet raakten. Dit hebben ze gecontroleerd en gecorrigeerd. Dat was een vulling die moest worden bijgeslepen. Nu staan mijn kiezen anders ten opzichte van elkaar dan vroeger en bij vullingen kan dat een probleem geven dus. Logisch eigenlijk want je moet dan op zo'n carbonpapiertje bijten en op en neer gaan om te zien waar er nog wat af moet. Zo deden ze dat woensdag ook. Gelukkig was dat meteen een verbetering en mocht ik naar huis.
Er zat wel onmiddellijk een soort spanning op mijn kaakgewrichten. Dit zou, volgens de assistente, wel een tijdje blijven aanhouden. En ja, dat heb ik geweten tijdens de volgende dagen.
Ik had wel niet veel tijd om daarover te piekeren want er was een zoon jarig, al 11, en dat moest gevierd worden. Bestemming: Plopsa Coo. Liever De Panne want de kids zijn al wat groter maar ja, je kan niet om 11u terug komen van Leuven en dan in de file gaan staan om naar De Panne te rijden. Het was trouwens veel te mooi weer om naar de kust te rijden!
Het grappige vind ik, aan kinderen die ouder worden, dat die pretparken dan precies ook kleiner worden. Onze oudste is 13 jaar maar 1,77m en dat is dan geen klein kind meer, he! Als je dan daar rond looptMaar we hebben een hele leuke dag gehad zonder al te veel kwalen.
Donderdag en vrijdag was het dan weer werkendag. Ik geef les en wij hebben helaas heel veel werk voor de boeg om te kunnen starten dus moest er vergaderd worden. Ik had wel niet zo goed geslapen eigenlijk maar ik keek er naar uit om de collega's terug te zien en in actie te schieten!
De reacties waren verdeeld toen ze me zagen maar niet negatief gelukkig. Het praten vlotte ook heel goed en zelfs lachsalvo's konden mijn kaken aan. Wat niet wil zeggen, dat ik niks ervan voelde. Spijtig genoeg werd dit pas duidelijk in de auto naar huis en tijdens de nacht van do op vrij. Ik heb geen oog dicht gedaan, die kaken deden echt pijn maar de pijnstillers hielpen eigenlijk niet voldoende. Vrijdag was ik terug op school en toen heb ik het toch wel wat kalmer aan moeten doen. Ben ik blij dat ik nog niet moet lesgeven!! Ik vermoed dat wat spierpijnen zijn en pijn aan de gewrichten. Tot woensdag werd dit alles ondersteund door die waefer en nu moet ik alles 'alleen' doen.
Ondertussen zijn we zaterdag en heb ik er weer een hele slechte nacht opzitten. Wel mocht ik deze morgen naar de orthodont en zij was heel enthousiast toen ze me zag. Ze vindt dat het er allemaal heel naturel uitziet. En dat hoor ik wel graag! Ze heeft dan de haakjes verwijderd (eindelijk, ik vond dat zo lelijk!), mijn tanden opgeblonken (die waren verkleurd door de Per-O-Aid) en dan een nieuwe draad gespannen, bovenaan de blokjes verbonden met die elastiekjes om het spleetje dicht te maken. Onderaan zijn de linker- en rechterkies niet meer verbonden met de draad om zich te zetten (tov van de bovenkiezen zekers??)
Op dit eigenste moment voel ik het wel alweer bovenaan wat wringen en duwen. Maar dat zal ook wel stoppen.
Ik heb toch nog even gevraagd hoe lang ik nog blokjes moet dragen en ze zei niet lang meer. Dus zeker voor mijn verjaardag in december zijn ze eraf! Joehoe!
vrijdag 18 augustus 2017
Pijn
Gisteren exact 5 weken geleden...
Deze nacht heb ik helemaal niet goed geslapen. Ik had al de hele week wat meer pijn in mijn kaakgewrichten maar nu werd het toch wel zo erg dat ik wakker lag. Ook oorpijn...Maar als er iets is waar ik niet tegen kan, is het niet kunnen slapen. Dus maar opgestaan, iets kleins gegeten (ik had ook honger) en dan uiteindelijk zonder pijnstiller, in slaap gevallen.
Deze week hebben wel een uitstap gemaakt: ik probeer niet te veel te doen en zeker niet naar plaatsen gaan waar veel volk is. Ik weet het wel, niemand komt aan mijn kaken, maar het is het gedacht dat telt! Je weet maar nooit, he!
Zo zijn we (de kids, mijn ouders en ik) naar Peer gegaan het maïsdoolhof onveilig gemaakt! Een echte aanrader: van half juli tot eind augustus kun je daar terecht!
Daarna zijn we wat verder blauwbessen gaan plukken. Het was bloedheet daar! Amai! Toch hebben we een kleine 3kg geplukt. Niet verwacht maar toch gebeurd: mijn zoon van 13 vond het zelfs leuk, dat plukken! Om als laatste nog een eens naar de Holsteenbron te gaan. De 2 jongsten doen dat heel graag en voor mij was het weer enkele jaren geleden. Maar de stenen lagen er nog steeds!
Als ik dan zo'n actieve dag gehad heb, is de dag erna uitrusten. Met dat slechte weer van tegenwoordig zeker geen probleem! Woensdag had ik dan weer energie voor 10 om dan donderdag de hele dag voor miserabel op de zetel te liggen. Doseren: ik ben er toch niet goed in.
Verder ben ik er ook achter gekomen dat je best wat gekke bekken trekt ivm littekenweefsel. Bij sommigen hielp dat ook om minder pijn te hebben. Dus dat ga ik zeker proberen. Voorzichtig weliswaar want mijn mond krijg ik nog niet ver open en mijn kaak rechts/links bewegen lukt ook niet. Hopelijk hebben die oefeningen wat resultaat!
Deze nacht heb ik helemaal niet goed geslapen. Ik had al de hele week wat meer pijn in mijn kaakgewrichten maar nu werd het toch wel zo erg dat ik wakker lag. Ook oorpijn...Maar als er iets is waar ik niet tegen kan, is het niet kunnen slapen. Dus maar opgestaan, iets kleins gegeten (ik had ook honger) en dan uiteindelijk zonder pijnstiller, in slaap gevallen.
Deze week hebben wel een uitstap gemaakt: ik probeer niet te veel te doen en zeker niet naar plaatsen gaan waar veel volk is. Ik weet het wel, niemand komt aan mijn kaken, maar het is het gedacht dat telt! Je weet maar nooit, he!
Zo zijn we (de kids, mijn ouders en ik) naar Peer gegaan het maïsdoolhof onveilig gemaakt! Een echte aanrader: van half juli tot eind augustus kun je daar terecht!
 |
| Maïsdoolhof |
 |
| Holsteenbron |
Daarna zijn we wat verder blauwbessen gaan plukken. Het was bloedheet daar! Amai! Toch hebben we een kleine 3kg geplukt. Niet verwacht maar toch gebeurd: mijn zoon van 13 vond het zelfs leuk, dat plukken! Om als laatste nog een eens naar de Holsteenbron te gaan. De 2 jongsten doen dat heel graag en voor mij was het weer enkele jaren geleden. Maar de stenen lagen er nog steeds!
Als ik dan zo'n actieve dag gehad heb, is de dag erna uitrusten. Met dat slechte weer van tegenwoordig zeker geen probleem! Woensdag had ik dan weer energie voor 10 om dan donderdag de hele dag voor miserabel op de zetel te liggen. Doseren: ik ben er toch niet goed in.
Verder ben ik er ook achter gekomen dat je best wat gekke bekken trekt ivm littekenweefsel. Bij sommigen hielp dat ook om minder pijn te hebben. Dus dat ga ik zeker proberen. Voorzichtig weliswaar want mijn mond krijg ik nog niet ver open en mijn kaak rechts/links bewegen lukt ook niet. Hopelijk hebben die oefeningen wat resultaat!
dinsdag 15 augustus 2017
Weken 4 en 5
Ondertussen is er niet veel veranderd. De zwelling blijft nog wat afnemen. Pijnstillers neem ik enkel als het nodig is maar zeker niet meer dagelijks. (trouwens, dit al niet meer vanaf de eerste controle!)
Eten
Ik probeer eigenlijk alles te eten maar snijd het steeds in zeer kleine stukjes. Broodkorstjes en stokbrood lukken uiteraard nog steeds niet.
Het weer is ook zodanig slecht dat ik niet snak naar rauwkost. Dat komt mij dus nu heel goed uit. Ik eet gewoon mee met de rest, mix niets meer maar zorg er wel voor dat er geen harde stukken inzitten en dat alles verkleind is.
Ik voel soms wel wat pijn aan die zaagsnedes, vooral links. Ook merk ik dat mijn tanden precies snakken naar vrijheid. Ik vrees dat er een vulling is ontsnapt uit een kies. Die doet wel wat pijn soms (maar is ontzenuwd besef ik nu??). Dit zorgt er zeker voor dat ik uitkijk naar 23 augustus want dan mag die waefer eruit.
Praten
Ik ben iemand die graag praat :-). Dat lukt gelukkig aardig en dat kwijlen nemen we erbij. Maar toch blijft het vermoeiend dus elke dag iets leuks plannen deze vakantie zit er zeker niet in. Ik krijg mijn mond ook al wat verder open. Toch blijft die rechterkaak hierbij pijn doen.
Ook krijg ik nu af en toe zo'n pijnscheut in mijn kaak waardoor mijn mond ineens scheef trekt. Had ik na de vorige operatie ook dus ik maak mij geen zorgen. Het klemmen - deed ik de vorige keer heel fel - doe ik nu niet. Wel vraag ik mij af waar ik met mijn tong naartoe moet eens die beugel eruit is. Nu duw ik daartegen (onderkaak) maar vroeger duwde ik tegen mijn bovenste tanden... we shall see!
Fysiek
De eerste week van augustus ben ik gaan fitnessen: rustig wat fietsen en wat oefeningen doen (Milon-cirkel). Maar ik ben wat overmoedig geweest, vrees ik. Als je de borstspieren traint, trek je ook aan je kaken. En dat heb ik gevoeld. KO geweest. Best nog wat wachten dan, he!
Over het algemeen krijg ik positieve reacties. Maar sommige mensen zien er helemaal niets aan. Dat vind ik dan weer zo gek! Als ik mezelf zie in de spiegel, zie ik nog steeds een kin die enorm naar voren steekt... dat niemand dat ziet, snap ik niet hoor! Mijn kinderen zeggen hierover dat het 'normaal' is, zoals bij andere mensen. Ik zal ze maar geloven zeker??
 |
| Einde juli: lachen is nog steeds wat raar maar verder zie je niet veel meer.... |
 |
| Hier zie je dat de kinlijn al wat strakker is. |
Week 3
Deze week start met de controle in het ziekenhuis op woensdag 26 juli.
Omdat ik mij eigenlijk heel goed voel, zijn de kinderen van mijn zus mogen blijven slapen. Mijn nichtje en dochter mochten dan ook mee naar de consultatie om daarna fijn te gaan shoppen.
Op de consultatie eigenlijk hetzelfde gehoord als de vorige keer: kaken staan nog steeds mooi in positie, beet is perfect. Meer is er eigenlijk niet gezegd...ik weet wel nog steeds niet hoeveel mm ze mijn kaken hebben verzet. Dat kan niet gevonden worden in het verslag?? Raar maar blijkbaar toch niet té veel. Ik krijg van de mensen positieve commentaar!
Op nog geen 10 minuutjes waren wij daar buiten en zijn we met ons drietjes fijn gaan shoppen in Leuven!
Eten
Het eten verloopt steeds beter en beter. Ik kan mijn mond ook weer wat meer opendoen zonder dat het pijn doet aan mijn kaken. Dat doet nu nog het meeste pijn bij het tandenpoetsen.
Ik start nog altijd mijn dag met een smoothie. Maar eigenlijk was dat iets dat ik voor de operatie ook al deed. Zeker op de dagen dat ik moest werken.
Mijn smoothies vul ik altijd aan met havermout, de Griekse yoghurt laat ik af en toe weg.
Ondertussen eet ik ook weer brood, zonder korsten natuurlijk. Sandwichen lukken ook al aardig. Geen kaas of hesp ertussen maar jam, choco (indien niks anders in huis want dat is niet goed voor de tanden!), préparé, eiersalade (of andere slaatjes zonder harde stukken),...
Dankzij het mooie zomerweer maken we 's middag soep. Daar dop ik dan een beschuit in eventueel besmeerd met kruidensmeerkaas. Ik durf er ook al eens soepbolletjes (bakerbsen) in te doen en die wat zacht laten worden.
Wat warme maaltijden betreft, lukken natuurlijk alle soorten puree en zelfs de pasta's. Echt vlees (kip, runds, varkens) eet ik nog niet echt. Wel in gehaktvormen. Grote stukjes vlees lukken helemaal nog niet.
Praten
Dat lukt ook heel goed. Na een langere uitleg wel wat kwijl ;-). Zakdoekjes zijn nog steeds nodig! Maar de zwelling zijn zo goed als weg. Alleen op de plaatsen waar de plaatjes zitten, zie ik nog wat zwelling. En! Kijken mag maar aankomen niet!
Fysiek
Ik eet weer goed, ben eigenlijk weer fit! Maar het is nog steeds zo dat ik na een hele actieve dag ik de dag erna moet herstellen. Ik laat mij dus eigenlijk heel veel vangen....
De acne breidt zich helaas uit :-( Daar ben ik helemaal niet blij mee zelfs. Op internet zocht ik hierover wat informatie en blijkt dat er nog enkele lotgenoten hier last van hadden. Echt veel heb ik er niet over gevonden helaas. Ik hoef pas op 23 augustus terug op controle dus hierover iets vragen, gaat nu ook even niet.
Omdat ik mij eigenlijk heel goed voel, zijn de kinderen van mijn zus mogen blijven slapen. Mijn nichtje en dochter mochten dan ook mee naar de consultatie om daarna fijn te gaan shoppen.
Op de consultatie eigenlijk hetzelfde gehoord als de vorige keer: kaken staan nog steeds mooi in positie, beet is perfect. Meer is er eigenlijk niet gezegd...ik weet wel nog steeds niet hoeveel mm ze mijn kaken hebben verzet. Dat kan niet gevonden worden in het verslag?? Raar maar blijkbaar toch niet té veel. Ik krijg van de mensen positieve commentaar!
Op nog geen 10 minuutjes waren wij daar buiten en zijn we met ons drietjes fijn gaan shoppen in Leuven!
Eten
Het eten verloopt steeds beter en beter. Ik kan mijn mond ook weer wat meer opendoen zonder dat het pijn doet aan mijn kaken. Dat doet nu nog het meeste pijn bij het tandenpoetsen.
Ik start nog altijd mijn dag met een smoothie. Maar eigenlijk was dat iets dat ik voor de operatie ook al deed. Zeker op de dagen dat ik moest werken.
Mijn smoothies vul ik altijd aan met havermout, de Griekse yoghurt laat ik af en toe weg.
Ondertussen eet ik ook weer brood, zonder korsten natuurlijk. Sandwichen lukken ook al aardig. Geen kaas of hesp ertussen maar jam, choco (indien niks anders in huis want dat is niet goed voor de tanden!), préparé, eiersalade (of andere slaatjes zonder harde stukken),...
Dankzij het mooie zomerweer maken we 's middag soep. Daar dop ik dan een beschuit in eventueel besmeerd met kruidensmeerkaas. Ik durf er ook al eens soepbolletjes (bakerbsen) in te doen en die wat zacht laten worden.
Wat warme maaltijden betreft, lukken natuurlijk alle soorten puree en zelfs de pasta's. Echt vlees (kip, runds, varkens) eet ik nog niet echt. Wel in gehaktvormen. Grote stukjes vlees lukken helemaal nog niet.
Praten
Dat lukt ook heel goed. Na een langere uitleg wel wat kwijl ;-). Zakdoekjes zijn nog steeds nodig! Maar de zwelling zijn zo goed als weg. Alleen op de plaatsen waar de plaatjes zitten, zie ik nog wat zwelling. En! Kijken mag maar aankomen niet!
Fysiek
Ik eet weer goed, ben eigenlijk weer fit! Maar het is nog steeds zo dat ik na een hele actieve dag ik de dag erna moet herstellen. Ik laat mij dus eigenlijk heel veel vangen....
De acne breidt zich helaas uit :-( Daar ben ik helemaal niet blij mee zelfs. Op internet zocht ik hierover wat informatie en blijkt dat er nog enkele lotgenoten hier last van hadden. Echt veel heb ik er niet over gevonden helaas. Ik hoef pas op 23 augustus terug op controle dus hierover iets vragen, gaat nu ook even niet.
 |
| Op deze foto zie je wel dat mijn kin meer naar voor staat. Nek is nog wat dik. |
Abonneren op:
Reacties (Atom)