Gelukkig dat je toch altijd een beetje naïef aan een project begint. Een goede voorbereiding is er meestal wel, ook probeer je in te schatten welke invloed het gaat hebben op je leven maar eens je erin zit, is dat soms wel wat anders dan verwacht. Je zou er anders ook nooit aan beginnen, he! Want uit die onwetendheid haal vaak ook je kracht! En gelukkig maar...
Als ik mezelf nu zie - op foto weliswaar - zie ik steeds vaker hoe mijn gezicht veranderd is tov vroeger. En ja, ik ben er eigenlijk wel heel blij mee. Ik pieker niet meer dat de mensen mij in profiel bekijken en denk eerder van: kijk maar, niks speciaals te zien! Want uiteindelijk is niet enkel mijn kin wat naar voor gekomen ook de verhouding neus - voorhoofd is daardoor veranderd. Mijn grote neus valt (voor mij, he!!) nu wat minder op. Vind ik ook wel leuk!
De revalidatie van deze operatie is wel niet te onderschatten. Daar hebben ze in Leuven toch wel wat luchtig over gedaan. Elk geval is anders natuurlijk maar in de faceboekgroep waarin ik zit, merk ik toch heel wat klachten die overeen komen met de mijne.
Zoals ik in het vorige bericht al zei, heb ik me echt moeten oppeppen om mij goed te voelen na het verwijderen van de blokjes. Ik heb mij moeten neerleggen bij het feit dat mijn gevoel in de bovenkaak (snijtanden) niet meer zal terugkomen MAAR dat er wel iets te doen is aan de beweeglijkheid van mijn gezicht.
Zo ga ik al sinds eind september naar de kinesist. Dankzij haar kan ik ondertussen mijn mond al bijna 3cm opendoen! Nog 1 cm dus en ik sta op het niveau van voor de operatie. Ze heeft mij verschillende oefeningen meegegeven die ik moet doen thuis. En over het algemeen doe ik mijn oefeningen heel goed. Niet elke dag alle oefeningen maar (shame on me) een aantal oefeningen vooral het masseren, de beweeglijkheid van de onderkaak...train ik dagelijks.
Op haar aanraden ben ik ook naar een logopediste gegaan. Eerst (ik geloof oktober) wilde ze in Leuven mij nog geen voorschrift geven omdat de blokjes er nog op waren. Maar eens zonder blokjes heb ik gebeld, ben ik meteen mogen gaan én voel en zie ik verbetering.
Wel confronterend want ze wijst op de onvolmaaktheden in je gezicht: door littekenweefsel is mijn gezicht niet meer soepel aan de rechterzijde en daardoor trekt mijn bovenlip tijdens het spreken naar links. Vermits ik mezelf nooit bekijk in een spiegel als ik praat, was mij dat niet opgevallen.
Ook heeft zij mij uitgelegd dat ik dus niet dement aan het worden ben! Halleluja! Echt waar, de afgelopen maanden waren vergaderingen, lesgeven, gezellig babbelen een ware hel. Ik wist op voorhand dat ik ging struikelen over mijn woorden en kon daardoor nooit snel genoeg inpikken in het gesprek. Ik heb mij nog nooit zo dom gevoeld ... echt waar. Er was als het ware een blokkade in mijn hersenen dat dat uitschakelde. Ik voelde dat echt. Raar, hoor. Dit zou wat zelfverdediging zijn omdat mijn hele gezicht nog niet helemaal hersteld is. Door het praten 'uit te schakelen', bezorg ik mezelf minder pijn.
We zijn nu al een paar weken verder en dit verloopt al veel beter. Ik kom stilaan terug op niveau...
Het jammere is dat als je gaat werken, iedereen spontaan verwacht dat alles 100% werkt en nergens rekening mee houdt.... dat is het nadeel zeker aan het gezicht? Eens de zwelling weg, ziet niemand nog iets.
Ik zou iedereen aanraden om zeker rekening te houden met het feit dat je naar de kinesist en de logopedist moet gaan om te herstellen. Je hebt er recht op (terugbetaling) en als de chirurg wat meewerkt, past het nog net bij de hospitalisatieverzekering. Voor de logo ben ik te laat, de kine niet. En je moet ook wel tellen dat je een dik jaar aan het revalideren bent. Al is dit natuurlijk heel individueel en zal de leeftijd misschien ook wel een rol spelen 😝.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten