Het verwijderen van de blokjes duurde zo'n half uurtje: draad, blokjes eraf doen: eerst onder en dan boven, tussendoor wat spoelen en dan terug een draad aan de achterkant van mijn tanden. Ook onder en boven. Omdat ik mijn mond toch moest openhouden en de orthodont met haar hand op mijn kaken steunde af en toe, werd dit toch wel een pijnlijke bedoening. Maar .... alles voor het goede doel! Hier konden we ook nog wel effe tegen!
En dan eindelijk....de glimlach zonder blokjes! Natuurlijk had ik geen mooie, witte, glanzende tanden (waar ik toch stiekem van gedroomd had!!) maar gewoon mijn eigen tanden in wat verschillende kleurschakeringen! MAAR...ze stonden mooi naast mekaar! Overbeet weg, geen ruimte meer tussen! Echt perfect!
Toch voelde het zo niet.
Ik heb er zo naar uit gekeken om eindelijk dat vervelende gevoel van die blokjes af te zijn. En wat blijkt nu: ik heb gewoon heel veel littekenweefsel overgehouden van de eerste operatie. En dat was wat ik altijd voelde. En dus nu nog steeds. BHAM weer een deksel in mijn gezicht. Geweend heb ik. Tranen met tuiten. Groot verdriet. Blij zijn met mijn 'nieuwe' tanden was ik helemaal niet.
Ik had mezelf een nieuwe dwarsfluit beloofd. Het plan was om die meteen na de orthodont te gaan bestellen. 2 jaar niet kunnen spelen...eindelijk was dat voorbij.
Maar ik kon het niet. Ben wenend naar huis gereden. Zag amper de weg door mijn tranen (gelukkig was er weinig verkeer!!) Eens thuis gekomen, was er dan mijn man om mij te troosten maar die wist ook niet goed wat zeggen. Eerlijk gezegd, wist ik het ook niet. Ik hoorde blij te zijn maar was het niet :-(
Vervolgens heeft het mij bijna de hele namiddag gekost om daar wat bovenop te komen. Kwamen ook de berichtjes binnen om te vragen hoe het was, zo zonder blokjes. Ik kon er gewoon niet eerlijk op antwoorden. Zo teleurgesteld was ik. Zo'n spijt had ik dat ik het avontuur was aangegaan. Zo verschrikkelijk vond ik het dat weer net ik degene was met blijvende doofheid in de bovenkaak.
Na een aantal uur besefte ik dat ik dit niet had kunnen voorspellen. Dat een operatie altijd wel wat gevolgen heeft, doofheid aan de snijwonde bijv. Dat ik hierin zeker niet alleen ben en dat het erger kon zijn. Uiteindelijk is het 'maar' doofheid aan het tandvlees en de tanden en kan ik verder alles doen. De mond sluit mooi, er hangt geen lip te hangen...maw het is niet zichtbaar, 'mijn probleem'. Ik heb op mezelf moeten inpraten, me moeten optrekken aan de positieve gevolgen: tanden staan heel mooi, overbeet weg en hopelijk in de toekomst geen pijnlijke kaak meer en tanden die mooi blijven staan.
Toen kon ik eindelijk de berichtjes beantwoorden, durfde ik een foto (of 5 - 6!!) te nemen en deze door te sturen naar mijn zus en mijn ouders. Vanaf toen ging het beter.
Als ik heel eerlijk ben: ik zou dit nooit meer opnieuw doen! En de toekomst zal uitwijzen of ik een juiste keuze heb gemaakt!
En dit is het dan: links bij de orthodont vlak voor het verwijderen en
rechts enkele uren later na het bekomen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten