The never ending story

Gelukkig dat je toch altijd een beetje naïef aan een project begint. Een goede voorbereiding is er meestal wel, ook probeer je in te schatten welke invloed het gaat hebben op je leven maar eens je erin zit, is dat soms wel wat anders dan verwacht. Je zou er anders ook nooit aan beginnen, he! Want uit die onwetendheid haal vaak ook je kracht! En gelukkig maar...

Als ik mezelf nu zie - op foto weliswaar - zie ik steeds vaker hoe mijn gezicht veranderd is tov vroeger. En ja, ik ben er eigenlijk wel heel blij mee. Ik pieker niet meer dat de mensen mij in profiel bekijken en denk eerder van: kijk maar, niks speciaals te zien! Want uiteindelijk is niet enkel mijn kin wat naar voor gekomen ook de verhouding neus - voorhoofd is daardoor veranderd. Mijn grote neus valt (voor mij, he!!) nu wat minder op. Vind ik ook wel leuk!

De revalidatie van deze operatie is wel niet te onderschatten. Daar hebben ze in Leuven toch wel wat luchtig over gedaan. Elk geval is anders natuurlijk maar in de faceboekgroep waarin ik zit, merk ik toch heel wat klachten die overeen komen met de mijne.
Zoals ik in het vorige bericht al zei, heb ik me echt moeten oppeppen om mij goed te voelen na het verwijderen van de blokjes. Ik heb mij moeten neerleggen bij het feit dat mijn gevoel in de bovenkaak (snijtanden) niet meer zal terugkomen MAAR dat er wel iets te doen is aan de beweeglijkheid van mijn gezicht.

Zo ga ik al sinds eind september naar de kinesist. Dankzij haar kan ik ondertussen mijn mond al bijna 3cm opendoen! Nog 1 cm dus en ik sta op het niveau van voor de operatie. Ze heeft mij verschillende oefeningen meegegeven die ik moet doen thuis. En over het algemeen doe ik mijn oefeningen heel goed. Niet elke dag alle oefeningen maar (shame on me) een aantal oefeningen vooral het masseren, de beweeglijkheid van de onderkaak...train ik dagelijks.
Op haar aanraden ben ik ook naar een logopediste gegaan. Eerst (ik geloof oktober) wilde ze in Leuven mij nog geen voorschrift geven omdat de blokjes er nog op waren. Maar eens zonder blokjes heb ik gebeld, ben ik meteen mogen gaan én voel en zie ik verbetering.

Wel confronterend want ze wijst op de onvolmaaktheden in je gezicht: door littekenweefsel is mijn gezicht niet meer soepel aan de rechterzijde en daardoor trekt mijn bovenlip tijdens het spreken naar links. Vermits ik mezelf nooit bekijk in een spiegel als ik praat, was mij dat niet opgevallen.
Ook heeft zij mij uitgelegd dat ik dus niet dement aan het worden ben! Halleluja! Echt waar, de afgelopen maanden waren vergaderingen, lesgeven, gezellig babbelen een ware hel. Ik wist op voorhand dat ik ging struikelen over mijn woorden en kon daardoor nooit snel genoeg inpikken in het gesprek. Ik heb mij nog nooit zo dom gevoeld ... echt waar. Er was als het ware een blokkade in mijn hersenen dat dat uitschakelde. Ik voelde dat echt. Raar, hoor. Dit zou wat zelfverdediging zijn omdat mijn hele gezicht nog niet helemaal hersteld is. Door het praten 'uit te schakelen', bezorg ik mezelf minder pijn.
We zijn nu al een paar weken verder en dit verloopt al veel beter. Ik kom stilaan terug op niveau...
Het jammere is dat als je gaat werken, iedereen spontaan verwacht dat alles 100% werkt en nergens rekening mee houdt.... dat is het nadeel zeker aan het gezicht? Eens de zwelling weg, ziet niemand nog iets.

Ik zou iedereen aanraden om zeker rekening te houden met het feit dat je naar de kinesist en de logopedist moet gaan om te herstellen. Je hebt er recht op (terugbetaling) en als de chirurg wat meewerkt, past het nog net bij de hospitalisatieverzekering. Voor de logo ben ik te laat, de kine niet. En je moet ook wel tellen dat je een dik jaar aan het revalideren bent. Al is dit natuurlijk heel individueel en zal de leeftijd misschien ook wel een rol spelen 😝.

December

En we zijn alweer een mijlpaal verder! 23 november was het zover en zijn blokjes verwijderd! Waar ik zo lang naar heb uitgekeken, was eindelijk een feit!

Het verwijderen van de blokjes duurde zo'n half uurtje: draad, blokjes eraf doen: eerst onder en dan boven, tussendoor wat spoelen en dan terug een draad aan de achterkant van mijn tanden. Ook onder en boven. Omdat ik mijn mond toch moest openhouden en de orthodont met  haar hand op mijn kaken steunde af en toe, werd dit toch wel een pijnlijke bedoening. Maar .... alles voor het goede doel! Hier konden we ook nog wel effe tegen!

En dan eindelijk....de glimlach zonder blokjes! Natuurlijk had ik geen mooie, witte, glanzende tanden (waar ik toch stiekem van gedroomd had!!) maar gewoon mijn eigen tanden in wat verschillende kleurschakeringen! MAAR...ze stonden mooi naast mekaar! Overbeet weg, geen ruimte meer tussen! Echt perfect!

Toch voelde het zo niet.

Ik heb er zo naar uit gekeken om eindelijk dat vervelende gevoel van die blokjes af te zijn. En wat blijkt nu: ik heb gewoon heel veel littekenweefsel overgehouden van de eerste operatie. En dat was wat ik altijd voelde. En dus nu nog steeds. BHAM weer een deksel in mijn gezicht. Geweend heb ik. Tranen met tuiten. Groot verdriet. Blij zijn met mijn 'nieuwe' tanden was ik helemaal niet.

Ik had mezelf een nieuwe dwarsfluit beloofd. Het plan was om die meteen na de orthodont te gaan bestellen. 2 jaar niet kunnen spelen...eindelijk was dat voorbij.

Maar ik kon het niet. Ben wenend naar huis gereden. Zag amper de weg door mijn tranen (gelukkig was er weinig verkeer!!) Eens thuis gekomen, was er dan mijn man om mij te troosten maar die wist ook niet goed wat zeggen. Eerlijk gezegd, wist ik het ook niet. Ik hoorde blij te zijn maar was het niet :-(
Vervolgens heeft het mij bijna de hele namiddag gekost om daar wat bovenop te komen. Kwamen ook de berichtjes binnen om te vragen hoe het was, zo zonder blokjes. Ik kon er gewoon niet eerlijk op antwoorden. Zo teleurgesteld was ik. Zo'n spijt had ik dat ik het avontuur was aangegaan. Zo verschrikkelijk vond ik het dat weer net ik degene was met blijvende doofheid in de bovenkaak.

Na een aantal uur besefte ik dat ik dit niet had kunnen voorspellen. Dat een operatie altijd wel wat gevolgen heeft, doofheid aan de snijwonde bijv. Dat ik hierin zeker niet alleen ben en dat het erger kon zijn. Uiteindelijk is het 'maar' doofheid aan het tandvlees en de tanden en kan ik verder alles doen. De mond sluit mooi, er hangt geen lip te hangen...maw het is niet zichtbaar, 'mijn probleem'. Ik heb op mezelf moeten inpraten, me moeten optrekken aan de positieve gevolgen: tanden staan heel mooi, overbeet weg en hopelijk in de toekomst geen pijnlijke kaak meer en tanden die mooi blijven staan.

Toen kon ik eindelijk de berichtjes beantwoorden, durfde ik een foto (of 5 - 6!!) te nemen en deze door te sturen naar mijn zus en mijn ouders. Vanaf toen ging het beter.

Als ik heel eerlijk ben: ik zou dit nooit meer opnieuw doen! En de toekomst zal uitwijzen of ik een juiste keuze heb gemaakt!

En dit is het dan: links bij de orthodont vlak voor het verwijderen en 

rechts enkele uren later na het bekomen